Pomimo rozwoju krajowych programów dla pracowników służby zdrowia (CBHW) w kilku krajach o niskim i średnim dochodzie, ich integracja z systemami opieki zdrowotnej nie była optymalna. Przeprowadzono badania w celu zbadania czynników wpływających na procesy integracyjne, ale brakuje systematycznych przeglądów w celu zapewnienia bardziej kompleksowego zrozumienia. Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd opublikowanych badań, aby zrozumieć czynniki, które mogą wpływać na integrację krajowych programów CBHW z systemami opieki zdrowotnej w krajach o niskim i średnim dochodzie. Aby uwzględnić je w badaniu, programy CBHW powinny zostać opracowane przez rząd i mieć znormalizowane struktury szkoleń, nadzoru i zachęt. Przeglądem kierowały ramy koncepcyjne dotyczące integracji innowacji w dziedzinie zdrowia z systemami opieki zdrowotnej. Zidentyfikowaliśmy 3410 rekordów, z których ostatecznie wybrano 36 i na których przeprowadzono analizę dotyczącą tematów i ścieżek związanych z różnymi czynnikami, które mogą wpływać na proces integracji. WYNIKI: Cztery programy z Brazylii, Etiopii, Indii i Pakistanu spełniły kryteria włączenia. Różne aspekty każdego z tych programów zostały włączone na różne sposoby do ich odpowiednich systemów opieki zdrowotnej. Czynniki, które ułatwiły proces integracji, obejmowały wielkość zasobów ludzkich krajów w zakresie problemów zdrowotnych i związane z nimi dyskursy na temat sposobów rozwiązywania tych problemów; postrzeganą względną przewagę krajowych CBHW w odniesieniu do świadczenia usług zdrowotnych nad szkoleniem i zatrzymywaniem wysoko wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia; oraz udział niektórych polityków i członków społeczności w procesach programowych, w wyniku czego postrzegali oni programy jako uzasadnione, wiarygodne i istotne. Wreszcie, integracja programów w ramach istniejących systemów opieki zdrowotnej zwiększyła zgodność programów z funkcjami zarządzania, finansowania i szkolenia systemów opieki zdrowotnej. Czynniki, które hamowały proces integracji, obejmowały szybki proces skalowania; opór ze strony innych pracowników służby zdrowia; dyskryminacja CBHW ze względu na status społeczny, płciowy i ekonomiczny; nieefektywne struktury motywacyjne; nieodpowiednia infrastruktura i dostawy; oraz hierarchiczne i równoległe struktury komunikacyjne. Wnioski: Programy CBHW powinny inaczej projektować swoją strategię skalowania w oparciu o bieżące czynniki kontekstowe. Ponadto przyjęcie stopniowego podejścia do procesu zwiększania skali i integracji może pozytywnie wpłynąć na proces integracji programów CBHW z systemami opieki zdrowotnej.